Callas

Some voices are iconic. Maria Callas is the one female singer I could listen to all day. And stay moved. Tosca. Norma. Greatness!

But there is a small story to be told about this iconic 1956 Callas picture by Cecil Beaton:

The whole picture:

Maria Callas, source

This is why the picture is iconic:

Gisele Bundchen, source

Meryl Streep, source

And then there is this Greta Garbo picture, by Clarence Sinclair Bull, for the 1931 MGM motion picture Mata Hari:

Greta Garbo, source

So now we see:

—–

By Andy Warhol, Source

Angela Gheorghiu, source

Zazian, source. Credit: Phoenix

Advertentie

Prince: the universe he prolifically created is still here, but the innovation suddenly stopped

Tags

Prince

In a few days I will join my friends at the Prince tribute party at Tivoli, Utrecht. It feels like closure. The last weeks I have been trying to answer the question what it is that is different since Prince is no longer here.

For me, the answer is: Prince’s prolific music creation, during all these years, shaped a large musical universe, that will still be with us, but the innovation suddenly stopped. No more new songs, new arrangements, albums, concerts.
I still vividly remember going to the record store, again and again, to buy the new Prince album or the 12″ of the new single, speed home and plunge into the new musical experience.

Or after a tour, when the recordings came available of the shows in the different cities; what was the setlist and where were the unexpected gems? The after shows were the gems par excellence. As were the recordings of the rehearsals. To understand and to be able to follow the creation process of a song in this way was unprecedented.

YouTube changed dramatically the last weeks. You now see Prince footage never before seen. I like the ‘Summertime’ performance during a soundcheck very much. The sound, the vibe, the relaxed atmosphere. ‘Your daddy’s rich / And your mamma’s good lookin’ / So hush little baby / Don’t you cry’


But all the new available footage will do is create a more complete picture of the Prince universe as we already know it. There’s talk of mixing and releasing the contents of the vault – the unreleased abundance of songs by Prince and his band members. I only hope that this will be done nicely and not only motivated by the profits.

There shall be band reunions. Covers. But it’s just that his presence made both the band and the public rise above themselves.

There are many ‘my time with Prince’ interviews that sometimes do give unexpected views on the life he lead and the things he regarded as important. But that’s not for me, really. I just fell in love Prince music. And there’s the greatest loss.

 

Picture used: Prince at Coachella. By penner (http://flickr.com/photos/penner/2450784866) [CC BY-SA 3.0 (http://creativecommons.org/licenses/by-sa/3.0) or GFDL (http://www.gnu.org/copyleft/fdl.html)], via Wikimedia Commons

Beam me up

It’s tiny out there…it’s inconsequential. It’s ironic that we had come to study the Moon and it was really discovering the Earth.

— William Anders, Apollo 8, quoted in the 2008 Discovery TV series When We Left Earth.

Yesterday I had the pleasure of listening to Dutch astronaut André Kuipers (European Space Agency astronaut, 204 days in space for mission DELTA (2004) & Expedition 30/31 (2011/2012)). A very inspiring man with an inspiring story, and he tells it well.

The Apollo 8 spaceflight mission was the first manned spacecraft to leave Earth orbit, reach the Earth’s Moon, orbit it and return safely to Earth. Astronauts Frank Borman, James Lovell, and Lunar William Anders became the first humans to travel beyond low Earth orbit, the first to see Earth as a whole planet, the first to directly see the far side of the Moon, and then the first to witness Earthrise. What struck me most about the Apollo 8 spaceflight mission is exactly this shift of perspective, so well formulated in the Anders quote above.

André Kuipers took many pictures from up above; some 500.000. Some where used for a timelaps such as this beauty here, with a spectacular view on northern light (aurora borealis) from above:

But I find the epistemological aspects and related philosophical questions even more interesting. In philosophy and science one conducts thought experiments or creates experiments in which certain variables are controlled and manipulated. But what a scientific adventure it must be, if you are able to physically enter the laboratory called space, in which many variables, like gravity, are missing. To learn the scope of the effect this has on human beings and the way we expect our machines and tooling to work. Under these circumstances one is required to innovate to adapt. Daily routines like sleeping and moving around need to be altered. The body reacts in unexpected, but explainable, ways, due to the lack of gravity. The fundamental assumption in Aristotelian physics was that the natural state of sublunary matter is rest. Rest, provided by gravity. The absence of gravity makes the blood go to your head, causing at least nausea. The absence of gravity has an impact on the stability and thus the function of the vertebrae, André explained.

One final example of innovation to adapt, was André’s proposal to introduce a 3D Printer on the International Space Station. Instead of flying objects to the ISS; why not design them on earth and create them om the 3D printer inside the International Space Station. Very cool idea indeed. I’d like to think that the communication between earth and ISS in this respect is accompanied by the command: ‘beam me up!’.

André inspired not only me yesterday – of this I’m sure. One of the people who received the passion for science and research as well was my own daughter, who was given the honour of presenting André Kuipers the complimentary flowers and shaking his hand.

Photo credits: Stefanie Uit den Boogaard. See her site.

Finding the Law for Sharing Data in Academia

Tags

code of conduct, guidelines, hard law, model contracts, Research, soft law, wiki

I´d like to share with you a paper Esther Hoorn (Rijksuniversiteit Groningen, The Netherlands) and I (Erasmus University Rotterdam, The Netherlands) wrote. The paper will be published open access in the journal Information Services & Use and will be presented at the ELPUB 2015 conference on Malta in September 2015.

Please share your thoughts with me.

Abstract. How can universities provide good advice about the legal aspects of research data management? At the same time, how can universities prevent that perceived legal risks become barriers to: conducting research, sharing research data, valorisation of research data, and control mechanisms for the purpose of scientific integrity? A Dutch expert group developed a creative approach based on some core ideas about regulation in the field of academic research.

The paper: Finding the Law for Sharing Data in Academia

The Data Game

In this blog I will formulate my answer to the question: should I continue to be active on social media and am I willing to pay the cost (or my perception of the cost)?

The Game
In 1997 I saw the movie: “The Game”, starring Michael Douglas and Sean Penn, amongst others, directed by David Fincher. The following scene is relevant to the first point I want to make. It’s the scene in which protagonist Nicholas Van Orton (Douglas) finds a life-size clown doll in his driveway, puts it in a chair in his mansion and then finds out how his privacy is compromised. The scene is available in the iTunes trailer: https://itun.es/nl/HOMLP

Like Van Orton, I say, we too have embraced smart phones, tablets and apps that look like fun and indeed are fun, but, at the same time also have a more ugly face. It’s the apps and the features we like and adopt to in our lives. It’s the connected way of living where we use available information with small financial costs to make better informed decisions as to what time to leave and which route to take to a certain destination and avoid traffic jams, when to bring an umbrella or sunglasses. Or to connect to people on Instagram you don’t actually know in person and admire their pictures and views on reality.

Brian Solis: Engage!
From the user perspective, Brian Solis, especially with his 2010 book Engage! and his Conversation Prism made it clear that social media not merely facilitate connecting people, but have the potential of actively engaging people for all kinds of purposes, using all kinds of social media. Solis wrote from a business / marketing perspective and analysed succesful ways in which companies put people first again. It was an eye opener for me.

Today I still see Solis as the evangelist of the mutual benefits and added values for people and businesses by using social media. But I see more clearly now the gap between the apps we like so much and the companies that run the apps. And more clearly the benefits for the companies as well as the cost for the people using social media and sharing their data.

The gap between the app and the company
Many people have pointed out the gap between the intention of our voluntary sharing of data on social media and Governments demanding these data for reasons of preventing unlawful acts – before they even take place – as well as acting in the interest of National security in general.
One documentary, to me, stands out in demonstrating this fact and I recommend watching it: Terms and Conditions May Apply, by Cullen Hoback (2013). See here for the trailer. The documentary is available on Netflix and Vimeo. On YouTube an interview with Hoback is available in which selections of his documentary are showed and discussed.

The Third Party
The effect of the documentary, and many alike, to me, is the awareness that the corporations behind the apps we use, are in the business of collecting citizen’s data, more efficiently and on a larger scale than, for instance, a secret service could wish for. And since we provide this information to a Third Party, not to our Government directly, we feel safe doing so. At the same time however we trust our Government to protect us and our privacy – not to invade the latter. With respect to protecting the citizen’s privacy on social platforms like Facebook and Google, only Germany really stands out in Europe. See for instance their position on Google collecting data for the Street View service leading to a fine, as reported in the NYT. Although the much awaited European Privacy Act is soon to be expected. For the Dutch people it was perhaps an inconvenient find to see the mentioning of the Netherlands in the Hoback documentary in the case of TomTom. TomTom is a Dutch company that provides real-time traffic information and GPS based route instructions. The company said sorry to its customers after it became clear that TomTom had sold user traffic data to the Dutch Police. The TomTom CEO:

We are now aware that the police have used traffic information that you have helped to create to place speed cameras at dangerous locations where the average speed is higher than the legally allowed speed limit. We are aware a lot of our customers do not like the idea and we will look at if we should allow this type of usage.

Our data can backfire at us in ways we didn’t imagine. It backfires because we seem to fit in a risk profile set up by someone somewhere, based on which we are suddenly treated as a risk or threat. Examples of this; real consequences for social media users, users of online banking services and credit cards, are many and convincing in the Hoback documentary.

The downside of documentaries like Terms and Conditions May Apply, to me, is the shift of the debate to the hackers and wiki leaks reality, which is a bit too much for most and at least not my cup if tea. It is the world of conspiracies and underground movements and taking a stance. It does seem a bit awkward to identify with hackers and their illegal activities on the basis of a common understanding of privacy worth protecting. The matter blows up in our faces, as it were.

A social media decision tree
As a response I reconsidered my own activity on social media. And I like to share this with you to hear you thoughts.

I am now aware of the fact that the data I upload on social media platforms are ways of interacting and engaging with friends and people I share interests with and at the same time will never leave the companies’ servers, even if I request such a thing by permanently deleting my account.
So, for personal use of social media, I made this decision tree:

This is a way in which one can, knowingly and in steps, decide to post something online or not. With which audience do you want to share your public / private / secret thoughts and do you trust companies with this information? Companies who can figure out the private, based on the public. And the secret, based on the private and public. And the false, based on incorrect profiles, thus connecting the dots all wrong.

Finally
The remaining aspect is the fact that we currently are so poorly protected online. That we have to accept terms and conditions at all for services rendered. That we have no choice between a free account and a paid, privacy secure, account.
Hoback calculated it takes a month each year to read all of the terms and conditions we are asked to agree with. European law will perhaps make a difference, but law, by nature, follows reality. So there will allways be a gap for individual people to bridge themselves wisely.
I will explore alternative routes to the model where my data ‘lives’ on a server abroad. I intend to use my www.domingus.com domain more often (Dutch server accessible for me via good old FTP) and try social platforms like Ello (a Public Benefit Corporation, that made it a point not to sell adds or user data).
And finally I will read more closely the terms and conditions of services provided and decide when enough is enough and I should permanently delete my account(s).

If you have come this far in this blog – thanks!
Please share your thoughts on these matters. I am curious to learn from you.

PS Mark Zuckerberg admits in the New Yorker (2010), at age 26, to having called FB users “Dumb Fucks” for trusting him with their data, in the early days of FB, at age 19. As was documented in the Hoback documentary.

My open letter to Mark Zuckerberg

Dear Mark Zuckerberg,

I applaude your sense of humor. The new Facebook Privacy Basics and new terms and policies are announced a few days before Christmas, taking effect on January 1, 2015.
In these Privacy Basics one will look in vain for clear and transparant passages on how Facebook users will have control over what will happen with their data, on every occasion and before it takes place. The principles, in short, of ‘transparancy’ and ‘user control’, basic elements of privacy.

I can see Facebook announcing on Christmas eve that the new Facebook Privacy Basics are, of course, a hoax, and part of the largest social experiments known to man. For Facebook is undeniably very a effective social platform and fun experience. I am in touch with many people I care for in a way that was not possible before you brought us Facebook.

Max Schrems, the Viennese lawyer and data privacy activist, you know so well as the claimant of the extensive civil suit called ‘Europe versus Facebook‘, will wear a smile during next Christmas, as will the 25.000 users from more than 100 countries who have assigned their claims for the class action.

For your withdrawal of the supposedly new Facebook terms and policies will prevent the European citizens to act against the European privacy principles, designed to protect their privacy. A strong message you will be sending!

I foresee the new Facebook terms and policies, in which Facebook will act as a broker between users and companies and in which citizens, willing to take a part in a company’s advertisement campaign, will receive credits of some kind, for services rendered, in full explicit agreement. I can also imagine paying an annual fee for my Facebook account, in which my privacy is secure.

Kind regards,

Marlon Domingus
December 21 2014

PS. In the unlikely event it is not at all a joke, I will, of course, delete my Facebook account permanently before January 1, 2015 and will advise my friends to do the same.

Update (Dutch only)

Update mbt mijn toekomst op Facebook.

Ik heb mijn stappenplan gereed. Mijn FBgegevens downloaden als archief en vervolgens mijn account permanent verwijderen. Voor 1 januari as. FB zal mijn gegevens dan verwijderen (heeft daar enige tijd voor nodig, maar die gegevens vallen dan niet onder de regelingen die geldig zijn per 1 januari 2015). Dan heb ik een redelijkerwijs te verwachten inbreuk op *mijn* privacy voorkomen en de zeggenschap over *mijn* data geborgd.
Het College bescherming persoonsgegevens (CBP) pakt het bredere punt op – zie evt hieronder. Er kunnen op basis van de uitspraak van het CBP 2 dingen gebeuren: ik kan me vinden in de uitspraak van het CBP en wacht de ontwikkelingen verder af en hou mijn FBaccount aan of ik doe alsnog zoals gepland. Scenario 1 is het meest waarschijnlijke. Zie ook het nieuwsbericht onderaan.

CBP
Staatssecretaris Teeven (Veiligheid en Justitie) heeft recentelijk overigens een wetsvoorstel naar de Tweede Kamer gestuurd. Het College bescherming persoonsgegevens (CBP) krijgt in dit voorstel zowel een nieuwe naam: Autoriteit persoonsgegevens als meer bevoegdheden (hogere boetes uitdelen aan overtreders van privacyregels). De voorgestelde maatregel beoogt de bescherming van persoonsgegevens te verbeteren.

Bron: http://www.rijksoverheid.nl/nieuws/2014/11/24/teeven-cbp-mag-in-meer-gevallen-bestuurlijke-boetes-opleggen.html

——

Bron: https://cbpweb.nl/nl/nieuws/cbp-onderzoekt-nieuwe-privacyvoorwaarden-facebook

CBP onderzoekt nieuwe privacyvoorwaarden Facebook
Persbericht/16 december 2014

Het College bescherming persoonsgegevens (CBP) heeft besloten om het door Facebook aangekondigde nieuwe privacybeleid te onderzoeken. Aanleiding is de recente aankondiging van het bedrijf dat per 1 januari 2015 nieuwe privacyvoorwaarden zullen gelden voor Facebook-gebruikers. De privacyvoorwaarden geven Facebook onder meer het recht om gegevens en foto’s uit Facebook-profielen te gebruiken voor commerciële doeleinden. Het CBP heeft Facebook in een brief verzocht te wachten met het doorvoeren van het nieuwe privacybeleid tot de resultaten van het onderzoek bekend zijn.

Privacyvoorwaarden
Facebook heeft eind november aangekondigd per 1 januari 2015 wereldwijd nieuwe privacyvoorwaarden door te voeren. Het CBP wil weten welke gevolgen dit heeft voor de privacy van Facebook-gebruikers in Nederland, onder meer hoe toestemming wordt verkregen voor het gebruiken van hun persoonsgegevens.

Nederlandse vestiging
Facebook heeft een vestiging in Nederland, verwerkt persoonsgegevens van inwoners in Nederland en het CBP is bevoegd om als toezichthouder op te treden. Dit is in lijn met een uitspraak van het Europese Hof van Justitie in de zaak Google tegen Spanje van 13 mei 2014.

De plaat en zijn verhaal. Of: muziek ontdekken ‘dj style’.

In 2003 was ik met mijn vrouw en onze goede vrienden in Madrid. Op een avond bezochten we Ducados Café (Pza. Canalejas, 3). Een hippe combinatie van café en cocktailbar, Cubaans ingericht.


Via de trap naar beneden kwamen we in een soort discotheek met allerlei aquaria met verschillende soorten vissen, onder andere een haai. We hebben die avond veel gedanst. Op een goed moment hoorde ik een vet nummer en informeerde bij de dj waar we naar luisterden. Het ging om: The Strike Boys: Vida La Revolución. De dj liet me de hoes zien van de CD die hij draaide: Bassic Instinct No. 3 (met een knipoog naar de film):


De volgende dag heb ik die CD gehaald. Het bevatte een selectie van coole dansmuziek van bands die ik allemaal niet kende, maar met veel plezier leerde kennen. Gaaf!

In 2003 was, in dit muziekgenre, de Franse dj Stéphane Pompougnac al toe aan Volume 6 van zijn legendarische Hôtel Costes CD reeks, een zeer succesvolle formule waarbij het chique Parijse Hôtel Costes eigen selecties van hippe lounge muziek uitbracht.


Het verhaal wil dat Pompougnac ooit begon in de bediening bij Hôtel Costes, later huis dj werd en nog later zijn beroemde studiomixen voor het hotel maakte.
Andere clubs en hotels hebben deze formule proberen te kopiëren, maar wat mij betreft leidde dit tot matig resultaat.

Wel aanbevelenswaardig en gaaf zijn de studiomixen van de Nederlandse dj Maestro, in de reeks ‘Blue Note Trip’. Hij deed de eerste drie mixen, er kwamen vervolgens twee Blue Note Trips van het Berlijnse dj collectief: ‘Jazzanova’, maar daarna nam dj Maestro het stokje weer over. Hij heeft mooie muziek verzameld en bijeengebracht uit de archieven van platenlabel Blue Note. Wederom een mooie manier om kennis te maken met fraaie muziek, zoals bijvoorbeeld deze: Coralie Clement: l’Ombre Et La Lumiére uit de tweede Trip (Sunrise). Proost!


Last but not least moet in dit verband genoemd worden: de vruchtbare samenwerking tussen dj Maestro en Susanne Alt, de Duitse altsaxofoniste met als thuisbasis Amsterdam. Zie hier voor een impressie.

Vragen en antwoorden voor iedereen die zich verantwoordelijk voelt voor het succesvol realiseren van een complexe verandering

Tags

creativiteit, eerlijkheid, innovatie, integriteit, projectmanagement, vakmanschap, verantwoordelijkheid, vertrouwen

In mijn werkzaamheden als adviseur, projectleider en programmamanager in verschillende typen organisaties heb ik gemerkt dat het succesvol realiseren van iets dat als complex wordt ervaren in feite niet moeilijk is. Alleen moeten op de juiste momenten de juiste vragen worden gesteld en door de juiste mensen worden beantwoord. In mijn betoog hieronder zal ik benadrukken dat de eigenschappen die nodig zijn voor succesvolle verandering, terug zijn te brengen tot: eerlijkheid, integriteit, vertrouwen, verantwoordelijkheid, vakmanschap en creativiteit.

In de kern van de zaak is verandering eenvoudig: iemand stelt vast dat ‘het anders moet’ en is gedreven om ‘het’ anders te doen. Verandering is op een abstract niveau goed te realiseren als je weet wat hetgeen is dat moet veranderen, waarom de verandering wenselijk of zelfs noodzakelijk is voor wie en wat er door de verandering verandert voor wie.

In de praktijk worden deze vragen echter niet altijd gesteld of volledig beantwoord wanneer een verandering wordt gestart. Vaak te goeder trouw: bij het starten van een project in een organisatie staat het beoogde resultaat voorop en zo ook de vaak veronderstelde evidente meerwaarde van dat resultaat voor de organisatie. Dat het beoogde resultaat feitelijk een verandering betekent voor de organisatie en dus voor diegenen die er werkzaam zijn en diegenen die diensten afnemen van de betreffende organisatie, staat dan niet altijd helder in het vizier. Toch loont het denk ik om door te vragen naar het ‘waarom’. Het helpt namelijk bij het tijdig ontmaskeren van allerlei mythes. Vaak beginnen projecten omdat ‘het nu eenmaal moet’. Omdat ‘anderen het ook doen’. Omdat ‘de klanten erom vragen’. En omdat het al lang gebeurd had moeten zijn, moet er even snel een plannetje worden geschreven en moet het resultaat op datum x gerealiseerd zijn.

Daadkracht is goed. Maar de vraag die ik wil stellen is of het resultaat dat met deze daadkracht wordt gerealiseerd inderdaad de beoogde toegevoegde waarde biedt, of dat er een oplossing is gekomen voor een probleem dat feitelijk niet bestond of dat de oplossing niet gebruikt wordt door de medewerkers en klanten, omdat deze geen echte verbetering biedt ten opzichte van de oude, bekende, situatie.

In mijn ogen wordt het succes van een verandering in elke fase van een project geborgd, maar in het bijzonder in de voorbereidende fase. Het is ook de tijd voor de lastige en kritische vragen: past de ambitie van de opdrachtgever bij het vermogen van zijn/haar organisatie? Hoe verhoudt de beoogde doelstelling zich tot de missie van de organisatie? Wat is het verandervermogen van de organisatie? Is de bestaande werkwijze goed bekend, gedocumenteerd en in hoge mate procesmatig en dus minder afhankelijk van wie de specifieke taak doet? Past de oplossing bij het geconstateerde probleem? Welke neven-effecten heeft de verandering binnen de organisatie? Welke risico’s met welke verwachte impact moeten we eerlijkheidshalve in kaart brengen? Wat is het commitment vanuit de leiding van de organisatie; hoe lang mogen hun mensen tijd besteden aan het project, hoeveel geld mag het kosten, hoe draagt men zelf bij aan de resultaten? Aan welke randvoorwaarden moet zijn voldaan om te kunnen vaststellen of welk resultaat is bereikt? Wanneer is de klus echt af?

Een project begint vaak met veel onzekerheden want het is vaak moeilijk precies te voorspellen hoe de beoogde verandering zal uitpakken, welke beren er op de weg zijn en of direct de meest korte route wordt genomen. In de voorbereiding van een project is het zaak deze onzekerheden en verwachte consequenties in kaart te brengen om er gezamenlijk met de betrokkenen expliciet een inschatting van te kunnen doen. Op basis daarvan vindt dan, op basis van de dan bekende informatie, een oordeel plaats over de risico´s, de verwachte impact en hoe ermee om te gaan. Dit voorkomt duikgedrag en zwarte pietengedrag later in het traject als de eerste tegenvallers zich voordoen. Want het is inherent aan verandertrajecten dat zich zaken zullen voordoen die niet zijn voorzien. Het is alleen maar fair om dit gezamenlijk vast te stellen, om vast te stellen hoe om te gaan met tegenslagen en de beoordeling daarvan. Zo kan een opdrachtgever besluiten dat een project gedurende een bepaalde periode budget en specialisten mag inzetten om iets te onderzoeken en een prototype te maken maar tevens vaststellen dat het prototype op basis van de dan inmiddels verkregen inzichten niet in productie zal worden genomen, maar dat deze manier van leren door prototyping past bij de organisatie en het project na oplevering van het prototype dus succesvol wordt afgesloten. Openheid en transparantie zijn belangrijke eigenschappen tijdens risicovolle trajecten, omdat anders tegenslagen worden verzwegen of gebagatelliseerd en er dus niet in een vroeg stadium een passende tegenmaatregel voor gevonden kan worden.

Om die reden is een stevige vertrouwensrelatie tussen de opdrachtgever en degene die de verandering mag sturen van groot belang. Gaandeweg bij verandertrajecten zal herijking moeten kunnen plaatsvinden, als dit is tenminste ook in afspraken is geborgd, maar dit moet geen vrijbrief zijn voor noch de opdrachtgever, noch de projectleider om de scope, planning en doelstellingen eenzijdig aan te passen. Het vergt verantwoordelijkheid bij de opdrachtgever en bij de projectleider.

De opdrachtgever kan niet alle verantwoordelijkheid afschuiven op de projectleider (“Ik heb jou ingehuurd om “x” snel en goed te implementeren en nou moeten we de planning voor jou alweer aanpassen.”) maar moet ook de verleiding weerstaan op de stoel van de projectleider te gaan zitten en namens de projectleider toezeggingen doen. Opdrachtgeverschap is kritisch voor een succesvol verandertraject, maar het is een precair onderwerp dat mijns inziens alleen in goed vertrouwen op passende wijze kan worden geadresseerd. De projectleider zal omgekeerd het verkregen mandaat goed moeten inzetten door te doen wat is afgesproken, transparantie over het proces te bieden, en niet onnodig executieve besluiten vragen van de opdrachtgever en de stuurgroep. Dit haalt de vaart uit het project en leidt tot polarisatie (“Ik kan niets doen omdat de stuurgroep geen besluit kan nemen.”). Goed projectleiderschap betekent ook de vraag aan de stuurgroep zo formuleren dat de stuurgroep er iets mee kan: wat wordt er gevraagd, wat is de aanleiding, wat zijn de consequenties, wat zijn de afwegingen geweest en wat is het advies van de verschillende deskundigen? Hoe wordt herhaling van hetzelfde voorkomen?

Even belangrijk is de vertrouwensrelatie tussen de vertegenwoordiging van de afnemer (klant/eindgebruiker) en de projectleider. De afnemer wordt in de regel geacht de te realiseren verandering te omarmen en te gebruiken. Het gevoel van het door de strot geduwd krijgen van slechte oplossingen die te laat worden opgeleverd leidt niet tot succesvolle samenwerking aan oplossingen. Ook hier geldt dat eerlijkheid van groot belang is: wordt er niet teveel beloofd? Is de planning realistisch? Zijn de geconstateerde risico’s nog acceptabel? Is de geconstateerde tegenslag een incident of past dit binnen een patroon?
Omgekeerd: worden de vragen en angsten van de gebruiker goed begrepen? Wat is de context van waaruit deze redeneert? Sluit de gekozen werkwijze hier wel voldoende bij aan? Draagt de oplossing echt bij aan verbetering van de wijze van werken van de gebruiker? Of past bij de probleembeschrijving een andere dan de voorgestelde oplossing, gegeven ervaringen in vergelijkbare organisaties?

In de kern van de zaak is complexiteit eenvoudig: veel is onbekend, maar er is een reden en een belang om iets anders te gaan doen. Met een realistisch beeld van het startpunt en het beoogde eindpunt kan alle informatie worden verzameld om een route te kiezen. Of om het beoogde eindpunt minder ver te kiezen. Of gaandeweg samen een ander eindpunt te kiezen.

Dan begint de ‘innovation journey’, zoals deze ook wel wordt genoemd (o.a. Andrew van de Ven). En zijn er allerlei modellen en methoden om de gekozen route succesvol te bewandelen (projectmethodieken, governance modellen, veranderstrategieën). Zelf put ik veel inspiratie uit ‘De kunst van het oorlogvoeren’ van Sun Tzu. Hier komen naast doelstelling en strategie ook zaken aan bod als moreel van de manschappen en de belangrijke rol van informatie (over de vijand, het terrein, sterke en zwakke punten). Een project is geen oorlogsvoering, maar ik zou willen stellen dat oorlogsvoering een vorm van complexe verandering is. De rol van informatie en leiderschap is hierbij van groot belang, maar ook van inzet van goed getrainde vakmensen. Om dat laatste draait het wat mij betreft expliciet in de realisatiefase: met collega’s iets realiseren voor collega’s.

Graag gebruik ik hiervoor een andere metafoor: jazz. Deze muziekvorm kenmerkt zich door vakmanschap en improvisatie. Ik heb grote bewondering voor jazzmuzikanten omdat zij niet alleen in staat zijn om een partituur te spelen, maar om er zelf iets aan toe te voegen, in samenspel met andere bandleden, in een reactie op het spel van de ander. Voor het ongeoefende  oor gebeurt en zomaar van alles tegelijkertijd, maar in feite worden veel muzikale regels in acht genomen om te komen tot melodie, harmonie en ritme. Mijn persoonlijke beeld van een ideaal projectteam is dat van een jazz band, met verschillende vakmensen met elk hun eigen instrument, karakter en ‘drives’, waarbij naar elkaar wordt geluisterd, men elkaar aanvult en gezamenlijk tot iets komt dat niet door één iemand op papier (partituur) gezet had kunnen worden. De bandleider moet oog houden voor het geheel, de creativiteit van de individuen, wie wanneer mag soleren en wanneer het samenspel begint en wanneer het nummer en het optreden ‘af’ is. Het zelf kunnen samenstellen van een (volledig) projectteam beschouw ik als een van de succesfactoren voor een project. Vanwege methodieken zoals ITIL en Prince II wordt wel eens beweerd dat je mensen krijgt toebedeeld in je projectteam op basis van een rol die je nodig hebt (architect, testmanager etc) maar dat zie ik als een misvatting. Procesmatig en projectmatig werken gaat het beste als je een gemeenschappelijk vocabulaire afspreekt, ook over rollen, maar niet iedereen met een bepaalde rol kan in een specifiek projectteam goed tot zijn/haar recht komen.

Zoals iemand eens zei: ‘De mensen die je noemt zijn allemaal prima muzikanten, maar ik kan er geen muziek mee maken. Vergelijk dit bijvoorbeeld met gesprekken tussen mensen: soms gaat een gesprek vanzelf terwijl met iemand anders het gesprek voortdurend stokt – daar zit geen muziek in.’.

Resumerend wordt er nogal wat gevraagd van alle projectbetrokkenen en kan er inderdaad veel mis gaan – en gaat er vaak ook veel mis. Mijn punt is het besef dat het ‘kleine projectje’ in de voorbereidende fase met de juiste vragen kan worden herkend als het lastige verandertraject dat het feitelijk is en met een andere aanpak dan oorspronkelijk voorzien prima tot goede resultaten voor alle betrokkenen kan leiden.

Versie 0.1, 15 april 2014
Marlon Domingus
marlon@domingus.com

The Right to Privacy: Warren en Brandeis

In de literatuur over privacy wordt veelal verwezen naar: Warren and Brandeis, The Right to Privacy, Harvard Law Review, Vol. IV, December 15, 1890. No. 5. Warren en Brandeis benoemen als eersten het recht op privacy en verbinden dit aan de bescherming van de immuniteit van het individu.

Warren en Brandeis maken inzichtelijk hoe het recht zelf in de loop der tijd ontwikkeld is en een toenemend aantal aspecten beschermt van het individu. Eerst was er de bescherming van lichaam en eigendom tegen “force and arms” (vi et armis). Het ‘recht op leven’ was in deze periode een bescherming tegen mishandeling en diefstal. Later ontwikkelde ‘het recht op leven’ tot: “the right to enjoy life,—the right to be let alone” (Warren and Brandeis, p. 194).

In feite beschrijven Warren en Brandeis hiermee dat ‘het recht op leven’ voor het individu allereerst een negatieve vrijheid betekende en uiteindelijk een positieve vrijheid. Deze manieren om naar vrijheid te kijken is gangbaar in filosofie en sociologie. Hiermee wordt uitgedrukt dat vrijheid ofwel ontstaat door de afwezigheid van iets (negatief) of de aanwezigheid van iets (positief). Negatieve vrijheid is de “vrijheid van invloed van anderen”, een vorm van bevrijding. Positieve vrijheid is de “vrijheid tot het inzetten van je eigen vermogen”.

Warren en Brandeis duiden voorts het motief voor de ontwikkeling van ‘het recht op leven’, of, zoals zij dit ook noemen: ‘full protection in person and in property’. Vanwege de erkenning namelijk van ‘man’s spiritual nature, of his feelings and his intellect‘ (Warren and Brandeis, p. 194) en de wens deze te beschermen, werd de reikwijdte van het recht steeds breder. Zo werd bescherming van eigendom bijvoorbeeld niet langer beperkt tot tastbaar bezit, maar werd dit ook van kracht voor immateriële goederen.

The right to be let alone.
Terug naar Warren en Brandeis. Voor het recht ‘to be let alone’ verwijzen zij naar: T.M. Cooley, A Treatise on the Law of Torts or the Wrongs that Arise Independent of Contract. Chicago, Callaghan, 1880. Cooley verwoordt namelijk in zijn verhandeling het begrip “personal immunity” als volgt:

“The right to one´s person may be said to be a right of complete immunity, to be let alone.” (Cooley, p. 255)

T.M. Cooley

What is whispered in the closet shall be not proclaimed from the house-tops.
Warren en Brandeis verbinden het recht ‘to be let alone’ vervolgens aan ‘the right to privacy’.  De redenering verloopt via een aantal stappen. In het citaat hieronder wordt duidelijk dat het hen voor wat betreft het recht op privacy gaat om bescherming tegen het publiekelijk verspreiden van informatie (waaronder foto’s) die is verkregen op basis van het binnendringen in de privésfeer of de beslotenheid van de huiselijke omgeving van iemand.

Recent inventions and business methods call attention (…) for the protection of the person, and for securing to the individual what Judge Cooley calls the right “to be let alone”. Instantaneous photographs and newspaper enterprise have invaded the sacred precincts of private and domestic life; and numerous mechanical devices threaten to make good the prediction that “what is whispered in the closet shall be proclaimed from the house-tops.” (Warren and Brandeis, p. 196)

Warren en Brandeis zien vervolgens dat binnen de bestaande wetgeving het principe van bescherming van privacy al bestaat, namelijk in de bescherming van ongewenste publicatie van persoonlijke geschriften. Om die reden, zo is de redenering, verdient dit principe van privacy een zelfstandig recht om beschermd te worden: het recht op bescherming van privacy.

(…) the protection afforded to thoughts, sentiments, and emotions, expressed through the medium of writing or of the arts, so far as it consists in preventing publication, is merely an instance of the enforcement of the more general right of the individual to be let alone. (Warren and Brandeis, p. 205)

(…) the existing law affords a principle which may be invoked to protect the privacy of the individual from invasion either by the too enterprising press, the photographer, or the possessor of any other modern device for recording or reproducing scenes or sounds. (Warren and Brandeis, p. 206)

The principle which protects personal writings and any other productions of the intellect or of the emotions, is the right to privacy, and the law has no new principle to formulate when it extends this protection to the personal appearance, sayings, acts, and to personal relation, domestic or otherwise. (Warren and Brandeis, p. 213)

Jazz Afficionado ZZone

Tags

jazz YouTube Dutch NuJazz Movement

Foto: Michiel Borstlap

Wat mij voortdurend naar jazz doet terugverlangen is de rijkheid die zij vertegenwoordigt. De rijke geschiedenis, de vele stijlen, de rijkdom aan composities, de vele uitvoeringen en de interpretaties. En, kenmerkend voor jazz, de improvisaties waarin niet alleen het muzikale vakmanschap doorklinkt, maar waar iets bijzonders ontstaat dat er daarvoor niet was en er daarna niet meer zal zijn.

Er is momenteel in Nederland een jazz scene die opvalt vanwege het hoge aantal zeer bekwame jazz muzikanten dat op een toenemend aantal festivals en podia speelt. Jazz is weer cool en hip! Van de intieme trio´s tot de feestelijke big bands en alles dat daar tussen zit: er wordt jazz geschiedenis geschreven. Naast mooie interpretaties van standards vinden muzikanten hun eigen hedendaagse geluid. Soms past dit geluid in wat genoemd wordt de Dutch NuJazz movement, een stroming van muziek die ook wordt aangeduid met termen als: electronic jazz, electro-jazz, e-jazz, jazztronica en jazz house. Een toegankelijke, danceable vorm van jazz waarin vrije improvisatie, beats en grooves worden vermengd door akoestische en elektronische instrumenten. De Nederlandse bands Monsieur Dubois en State Of Monc valt de eer toe van de oprichting van en het letterlijk salonfähig maken van “danceable hardjazz”.

Maar het jazz sterrenstelsel in Nederland schittert in een rijke verscheidenheid van grotere en kleinere sterren die ertoe doen.

Van jazz wordt wel eens gezegd dat het een acquired taste is. Voor sommige vormen van jazz zal dit wellicht het geval zijn, en dan wordt meestal free jazz bedoeld en aangeduid met: “nodeloos piep-en kraakwerk”. Ik geef toe; het komt de waardering van jazz muziek wellicht ten goede als je wat van de muziek kent en de nodige LP’s hebt beluisterd van de grote helden van weleer. Maar in de kroegen en theaters kom ik tegenwoordig weinig free jazz tegen.

Foto: Jan van Duikeren’s Fingerprint – featuring: Tom Beek, Jesse van Ruller, Ronald Kool, Manuel Hugas en Martijn Vink.

Een jaar geleden ben ik begonnen om van jazz concerten video-opnames te maken en te posten op YouTube op mijn Jazz Afficionado ZZone kanaal. Het was onderdeel van een experiment: mensen op een laagdrempelige manier kennis laten maken met muziek die mij aanspreekt op een manier die voor hen vertrouwd is. Geen intellectuele debatten over wat jazz is, maar gewoon YouTube filmpjes kijken en zien dat het soms elitair aandoende label ‘jazz’ gewoon cool en mooi kan zijn. Een bescheiden platform bieden voor Nederlandse jazz muziek. Daarnaast zat er een vorm van eigenbelang bij: improvisaties zou ik graag nóg een keer willen horen; ik mis de eerste keer namelijk veel. Voor het plaatsen van de clips is telkens toestemming verkregen van de muzikanten. Sommige opnames staan nog onder embargo, bijvoorbeeld vanwege het feit dat de gespeelde nummers onderdeel uitmaken van een nog te verschijnen album.

Nu, een jaar later, maak ik de balans op en stel ik vast dat ruim 10.000 maal naar de opnames is gekeken:

Nederland was hoofdverantwoordelijke voor de views, maar niet de enige:

Voorlopig, met bovenstaande stijging van de belangstelling in gedachten, beschouw ik mijn experiment als geslaagd. Ook omdat ik in mijn directe omgeving het effect waarneem dat aarzeling plaats maakt voor enthousiasme.

Ik nodig u van harte uit door middel van de video’s fraaie jazz muziek te (her)beleven. Of beter – wellicht treffen we elkaar ergens bij een jazz concert?

Epiloog

Bij het beluisteren van jazz muziek merk ik steeds meer dat de dialoog tussen de afzonderlijke muzikanten me boeit. Met name bij improvisaties. Ik heb zo mijn helden en het volgen van hun creatieve samenwerking met andere muzikanten geeft op een bepaalde manier betekenis en context aan hun muziek. Waar ik eens over na ga denken is het vervaardigen van een browser met jazz muzikanten als uitgangspunt, waardoor je hen en hun samenwerkingen in de tijd kunt volgen, met linkjes naar de albums waartoe de samenwerkingen hebben geleid. Een combinatie van LinkedIn met een timeline en Spotify, zo je wilt. En het doet recht aan het feit dat de muzikant centraal staat bij jazz – bijvoorbeeld in tegenstelling tot klassieke muziek waar de componist vaak centraal staat.

Foto: Marzio Scholten, Tom Beek, Randal Corsen, Stefan Lievestro en Mark Schilders.

Epiloog 2: YouTube in action

Leuk om te zien wat de kracht van YouTube is; in het jazz blog van Ottawa Citizen is een van de opnames van Michiel Borstlap opgenomen: